Storm op de oceaan!
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Maarten en Marjolein
19 Oktober 2012 | Spanje, Isla de Lanzarote
Woensdag 17 oktober.
We made it!!
De Canarische Eilanden. Voor de komende paar maanden onze plek. Wát een tocht was het! Geen feestje. We gingen met drie schepen zoals jullie weten. De andere twee schepen met aanzienlijk meer ervaring in lange zeetochten dan wij, dus we vonden het prettig om bij hen aan te haken en zo een klein konvooitje te vormen . Er was windkracht 6 Bf voorspeld maar aangezien we de wind min of meer in de rug zouden hebben, zou er van die 6 Bf veel minder overblijven. Klonk logisch, dus we gingen. Maarten toch met enige reserve omtrent de wind.
Wat zou hij een gelijk krijgen!
Zaterdag vertrokken we met een heerlijk windje. Dat vertrekken heeft in Marokko de nodige voeten in aarde; het in- en later weer uitklaren neemt erg veel tijd daar. We kregen beide keren ook een hasjhond aan boord. De tweede keer pieste die herder doodleuk in onze douche! Toen alle schepen wederom op alle fronten gecontroleerd waren, konden we vertrekken. Direct de zeilen zetten want het was een heerlijk zeilweertje. Dankzij de lichte wind die er stond gingen wij met de Mobilae als een speer en de anderen vele malen langzamer. Zij zijn nou eenmaal veel zwaarder. Na een uur of vijf zeilen merkten we dat we bijna 7 mijl op hen voorlagen. Dat leek ons niet helemaal de bedoeling van een konvooi, dus we zijn overstag en teruggegaan en hebben ons weer bij hen aangesloten. Onze zeilen flink gereefd, zodat wij ons aan konden passen aan hun snelheid. Een uurtje later werd het donker en zo vervolgden we onze route een tijdje, totdat we een kakafonie van lichtjes op zee zagen. Visnetten dus. We konden niet ontdekken wat de logica van al die lichtjes was, dus we zijn er met een grote boog omheen gevaren, waarmee we wel wat uurtjes verloren. Een ander Nederlands jacht is er die avond in verstrikt geraakt….balen. Een visnet om de schroef heen. Ze zijn er zeker een uur mee bezig geweest. We hebben het via de marifoon kunnen volgen. Gedurende de nacht en een groot deel van de volgende dag moesten we motoren ; te weinig wind. Maar in de loop vd middag trok de wind aan en zeilden we de hele middag en nacht.
Wij hebben geen echt vast wachtschema. Ik bleef die nacht achter het roer tot een uur of half drie en toen heeft Maarten het overgenomen tot de volgende ochtend. We lagen toen nog steeds met alle drie de schepen redelijk dicht bij elkaar.
Maar in de loop van ochtend 3 trok de wind vrij snel ineens flink aan. Gerdie en Quido van de Impact waren nog dicht bij ons maar de Zeemuis was al een aardig stuk bij ons vandaan. Wij hadden de zeilen zo klein als mogelijk gemaakt; de Impact had nog iets meer zeil staan en floot ons voorbij.
Ze meldden per marifoon dat ‘ze door gingen’. Na een uur of twee waren ze uit ons zicht verdwenen en ook per marifoon kregen we toen al snel met beide schepen geen contact meer.
En toen zette de wind pas écht door. We zijn in een 36 urige storm beland van minimaal 40 kn. wind ofwel minstens windkracht 8! Voor de wind varend werd 36 knopen wind gemeten.
We zaten midden op de oceaan en konden nergens heen behalve doorzetten. Binnen de kortste keren veranderden de oceaangolven in monsters. Daarom hebben we die nacht samen helemaal doorgehaald. Allebei zwaar ongerust, om het woord bang maar niet te gebruiken, maar we hebben het niet tegen elkaar gezegd.
De golven hadden een hoogte van zeker 6 a 7 meter; die kwamen dan op ons afrollen en dan keek je alleen nog tegen een muur van water aan, voordat de boot door die golf werd opgetild, om er aan de andere kant weer af te surfen. Nou wisten we al dat het aller gevaarlijkste voor een zeilschip is als die dwars op de golven komt te liggen. Dan kan je omgegooid worden door de golf en een catamaran kan dan niet meer overeind komen.
Helaas doen onze windmeters het wederom niet goed en dus durfden we daarop niet te vertrouwen. We hebben dus de hele nacht met z’n tweeën naar de windgenerator zitten kijken, die altijd nauwkeurig naar de wind gekeerd is. Ik riep naar Maarten naar welke kant hij dan bij moest sturen om pal voor de golven uit te blijven lopen. Maarten heeft spierpijn van het bijsturen de hele nacht.
Eén stuurfout kan fataal zijn, daar waren we ons allebei zeer van bewust. We hebben het gehaald.
Tegen de tijd dat het ochtend en wat lichter werd, is Maarten even anderhalf uur gaan liggen op het ‘wachtbed’ (we kunnen van de zithoek in de kajuit een bed maken) en deed ik de eerste wacht. Door de enorme vermoeidheid was ik compleet aan het hallucineren. Ik hoorde stemmen, zag grote roofvogels die oplosten in het kolkende water en zag ook mijn overleden moeder ineens aan boord.
Achter t stuur zittend merkte ik dat ik af en toe wegzakte in korte seconden-slaapjes om dan wakker schrikkend te bedenken dat ons leven van mijn alertheid afhangt op dat moment. Doorgaan dus en wakker blijven!!!
Bij daglicht waren de golven nog steeds even imposant maar inmiddels hadden we wel vertrouwen in de boot en in de stuurautomaat gekregen. We voeren nog steeds op de motor om onze snelheid in toom te houden, belangrijk omdat de kans op overdekopslaan door een te grote snelheid in zo’n situatie zeer reëel kan zijn.
Inmiddels konden we per marifoon geen enkel contact meer krijgen met de twee andere boten en waren we dus volledig op onszelf aangewezen. Gelukkig hebben Maarten en ik al eerder bewezen samen een goed team te vormen. Gedurende de dag van gisteren hebben we elkaar alsmaar afgelost zodat de ander direct kon gaan slapen. We hadden ernstig behoefte aan slaap allebei. Door de vermoeidheid waren we niet meer goed in staat om ons evenwicht te bewaren, dus werden we in de boot overal tegen aan gekwakt bij onverwachtse bewegingen.
Halverwege de middag werd de wind minder en werden we beloond voor ons harde werken door wel vijftig dolfijnen; ik had op dat moment wacht en zover als ik kon kijken zag ik alleen maar dolfijnen, spelend met de golven of onze boot. Met twee tegelijk sprongen ze uit het water; het voelde voor mij ook echt als een beloning, dit schouwspel.
We hadden uitgerekend dat we dinsdag om een uur of elf a twaalf in de avond aan zouden komen bij de Canarische Eilanden en dat klopte ook. Maar het was een inktzwarte, maanloze, donkere nacht, dus we moesten heel zachtjes varen om tussen twee eilanden door te varen. Door de vermoeidheid konden we niet meer zien hoe het vaarwater liep en moest ik voorop de boot zitten met de sterkste lamp aan boord. (niet sterk genoeg, zo is gebleken) Eindelijk vonden we een haventje maar we mochten er niet blijven; ondanks mijn melding dat we zo ontzettend moe waren en dat we de volgende ochtend direct weer weg zouden gaan (ik zag notabene een lege plek!)
Gelukkig was niet ver daarvandaan een ankerplek. Daar hebben we het anker laten vallen om na een dik verdiend glas wijn tegen twee uur ’s nachtshet bed in te rollen en als een blok te slapen. Woensdagochtend zagen we dan ook pas hoe die ankerplek er uit zag.
Intussen hadden we nog steeds geen contact kunnen krijgen met de Impact en de Zeemuis en we waren een beetje gaan twijfelen aan onze marifoon. Werkt die nog wel?
Aangezien er voor woensdagmiddag een stevige westenwind was voorspeld en we van andere Nederlanders t advies kregen om ergens anders te gaan liggen, besloten we om aan de oostkant van Lanzarote een plek te gaan zoeken.
Onderweg besloot ik een marifoontest te doen:” All ships, all ships, this is sailing yacht Mobilae with a radiotest, please respond”, toen tot onze grote vreugde de Zeemuis zich meldde. Niet lang daarna hoorden we ook de Impact over de marifoon en iedereen was blij om elkaar weer te horen. De andere twee schepen zijn vanmiddag (woensdag) pas aangekomen. We snapten er niks van; de Impact lag toch ruim voor ons??
Zowel de Impact als de Zeemuis hebben schade opgelopen door de storm; wij zijn de enigen die geen schade hebben. We hebben vanmiddag uitgebreid met elkaar geborreld in onze kuip. Iedereen met het eigen verhaal en iedereen heeft in de piepzak gezeten. De Zeemuis had meerdere brekers over de boot heen gespoeld gekregen, waardoor ze in de kuip tot hun knieën in het water stonden en het optimistje (klein zeilbootje) van hun dochter was bijna overboord gespoeld maar was blijven hangen achter de verstaging. Hun auto-piloot functioneerde niet goed meer dus Jeroen heeft 14 uur non-stop met de hand moeten sturen. Op de Impact van Gerdie en Quido waren de problemen van andere aard. De (nieuwe) accu’s gaven leeg aan en ook de windgenerator deed het niet meer. Bovendien is er een blok van de windvaan finaal afgebroken.
Al met al zijn we erg gesterkt in onze keuze voor deze catamaran. We werden zo prachtig door de golven opgetild en weer weggezet en brekers sloegen stuk tegen onze dinghy, zodat we alleen maar spetters binnenkregen in de kuip.
Alles, maar dan ook echt alles was knetterzout aan de boot; we zijn al begonnen met schoonmaken. Maarten, ik en de Mobilae hebben de storm van minimaal windkracht 8 goed doorstaan maar het was héél, héél spannend.
Ons vertrouwen in de boot en in onszelf is hierdoor zeker gegroeid maar we hopen toch om het nooit meer mee te hoeven maken.
Afsluiter van deze keer: ‘Geen zee te hoog” zou op kunnen gaan maar toch….. liever niet!
Inmiddels is het vrijdag; de boot is grotendeels weer zoutvrij en iedereen nog aan het bijkomen van alle avonturen. We liggen in een zeer beschutte havenkom voor anker en zullen hier wel even blijven liggen. De temperaturen zijn prima hier maar we hebben sinds gisteravond af en toe regenbuien! Nou ja, spoelt de boot weer lekker schoon. We doen onze uiterste best om internet op gang te krijgen maar we zijn nou eenmaal niet handig met computers en verbindingen etc.etc. Het is nog niet gelukt. Zodra het werkt gaat dit blog erop.
PS let op: nieuw telefoonnummer hiernaast!
We made it!!
De Canarische Eilanden. Voor de komende paar maanden onze plek. Wát een tocht was het! Geen feestje. We gingen met drie schepen zoals jullie weten. De andere twee schepen met aanzienlijk meer ervaring in lange zeetochten dan wij, dus we vonden het prettig om bij hen aan te haken en zo een klein konvooitje te vormen . Er was windkracht 6 Bf voorspeld maar aangezien we de wind min of meer in de rug zouden hebben, zou er van die 6 Bf veel minder overblijven. Klonk logisch, dus we gingen. Maarten toch met enige reserve omtrent de wind.
Wat zou hij een gelijk krijgen!
Zaterdag vertrokken we met een heerlijk windje. Dat vertrekken heeft in Marokko de nodige voeten in aarde; het in- en later weer uitklaren neemt erg veel tijd daar. We kregen beide keren ook een hasjhond aan boord. De tweede keer pieste die herder doodleuk in onze douche! Toen alle schepen wederom op alle fronten gecontroleerd waren, konden we vertrekken. Direct de zeilen zetten want het was een heerlijk zeilweertje. Dankzij de lichte wind die er stond gingen wij met de Mobilae als een speer en de anderen vele malen langzamer. Zij zijn nou eenmaal veel zwaarder. Na een uur of vijf zeilen merkten we dat we bijna 7 mijl op hen voorlagen. Dat leek ons niet helemaal de bedoeling van een konvooi, dus we zijn overstag en teruggegaan en hebben ons weer bij hen aangesloten. Onze zeilen flink gereefd, zodat wij ons aan konden passen aan hun snelheid. Een uurtje later werd het donker en zo vervolgden we onze route een tijdje, totdat we een kakafonie van lichtjes op zee zagen. Visnetten dus. We konden niet ontdekken wat de logica van al die lichtjes was, dus we zijn er met een grote boog omheen gevaren, waarmee we wel wat uurtjes verloren. Een ander Nederlands jacht is er die avond in verstrikt geraakt….balen. Een visnet om de schroef heen. Ze zijn er zeker een uur mee bezig geweest. We hebben het via de marifoon kunnen volgen. Gedurende de nacht en een groot deel van de volgende dag moesten we motoren ; te weinig wind. Maar in de loop vd middag trok de wind aan en zeilden we de hele middag en nacht.
Wij hebben geen echt vast wachtschema. Ik bleef die nacht achter het roer tot een uur of half drie en toen heeft Maarten het overgenomen tot de volgende ochtend. We lagen toen nog steeds met alle drie de schepen redelijk dicht bij elkaar.
Maar in de loop van ochtend 3 trok de wind vrij snel ineens flink aan. Gerdie en Quido van de Impact waren nog dicht bij ons maar de Zeemuis was al een aardig stuk bij ons vandaan. Wij hadden de zeilen zo klein als mogelijk gemaakt; de Impact had nog iets meer zeil staan en floot ons voorbij.
Ze meldden per marifoon dat ‘ze door gingen’. Na een uur of twee waren ze uit ons zicht verdwenen en ook per marifoon kregen we toen al snel met beide schepen geen contact meer.
En toen zette de wind pas écht door. We zijn in een 36 urige storm beland van minimaal 40 kn. wind ofwel minstens windkracht 8! Voor de wind varend werd 36 knopen wind gemeten.
We zaten midden op de oceaan en konden nergens heen behalve doorzetten. Binnen de kortste keren veranderden de oceaangolven in monsters. Daarom hebben we die nacht samen helemaal doorgehaald. Allebei zwaar ongerust, om het woord bang maar niet te gebruiken, maar we hebben het niet tegen elkaar gezegd.
De golven hadden een hoogte van zeker 6 a 7 meter; die kwamen dan op ons afrollen en dan keek je alleen nog tegen een muur van water aan, voordat de boot door die golf werd opgetild, om er aan de andere kant weer af te surfen. Nou wisten we al dat het aller gevaarlijkste voor een zeilschip is als die dwars op de golven komt te liggen. Dan kan je omgegooid worden door de golf en een catamaran kan dan niet meer overeind komen.
Helaas doen onze windmeters het wederom niet goed en dus durfden we daarop niet te vertrouwen. We hebben dus de hele nacht met z’n tweeën naar de windgenerator zitten kijken, die altijd nauwkeurig naar de wind gekeerd is. Ik riep naar Maarten naar welke kant hij dan bij moest sturen om pal voor de golven uit te blijven lopen. Maarten heeft spierpijn van het bijsturen de hele nacht.
Eén stuurfout kan fataal zijn, daar waren we ons allebei zeer van bewust. We hebben het gehaald.
Tegen de tijd dat het ochtend en wat lichter werd, is Maarten even anderhalf uur gaan liggen op het ‘wachtbed’ (we kunnen van de zithoek in de kajuit een bed maken) en deed ik de eerste wacht. Door de enorme vermoeidheid was ik compleet aan het hallucineren. Ik hoorde stemmen, zag grote roofvogels die oplosten in het kolkende water en zag ook mijn overleden moeder ineens aan boord.
Achter t stuur zittend merkte ik dat ik af en toe wegzakte in korte seconden-slaapjes om dan wakker schrikkend te bedenken dat ons leven van mijn alertheid afhangt op dat moment. Doorgaan dus en wakker blijven!!!
Bij daglicht waren de golven nog steeds even imposant maar inmiddels hadden we wel vertrouwen in de boot en in de stuurautomaat gekregen. We voeren nog steeds op de motor om onze snelheid in toom te houden, belangrijk omdat de kans op overdekopslaan door een te grote snelheid in zo’n situatie zeer reëel kan zijn.
Inmiddels konden we per marifoon geen enkel contact meer krijgen met de twee andere boten en waren we dus volledig op onszelf aangewezen. Gelukkig hebben Maarten en ik al eerder bewezen samen een goed team te vormen. Gedurende de dag van gisteren hebben we elkaar alsmaar afgelost zodat de ander direct kon gaan slapen. We hadden ernstig behoefte aan slaap allebei. Door de vermoeidheid waren we niet meer goed in staat om ons evenwicht te bewaren, dus werden we in de boot overal tegen aan gekwakt bij onverwachtse bewegingen.
Halverwege de middag werd de wind minder en werden we beloond voor ons harde werken door wel vijftig dolfijnen; ik had op dat moment wacht en zover als ik kon kijken zag ik alleen maar dolfijnen, spelend met de golven of onze boot. Met twee tegelijk sprongen ze uit het water; het voelde voor mij ook echt als een beloning, dit schouwspel.
We hadden uitgerekend dat we dinsdag om een uur of elf a twaalf in de avond aan zouden komen bij de Canarische Eilanden en dat klopte ook. Maar het was een inktzwarte, maanloze, donkere nacht, dus we moesten heel zachtjes varen om tussen twee eilanden door te varen. Door de vermoeidheid konden we niet meer zien hoe het vaarwater liep en moest ik voorop de boot zitten met de sterkste lamp aan boord. (niet sterk genoeg, zo is gebleken) Eindelijk vonden we een haventje maar we mochten er niet blijven; ondanks mijn melding dat we zo ontzettend moe waren en dat we de volgende ochtend direct weer weg zouden gaan (ik zag notabene een lege plek!)
Gelukkig was niet ver daarvandaan een ankerplek. Daar hebben we het anker laten vallen om na een dik verdiend glas wijn tegen twee uur ’s nachtshet bed in te rollen en als een blok te slapen. Woensdagochtend zagen we dan ook pas hoe die ankerplek er uit zag.
Intussen hadden we nog steeds geen contact kunnen krijgen met de Impact en de Zeemuis en we waren een beetje gaan twijfelen aan onze marifoon. Werkt die nog wel?
Aangezien er voor woensdagmiddag een stevige westenwind was voorspeld en we van andere Nederlanders t advies kregen om ergens anders te gaan liggen, besloten we om aan de oostkant van Lanzarote een plek te gaan zoeken.
Onderweg besloot ik een marifoontest te doen:” All ships, all ships, this is sailing yacht Mobilae with a radiotest, please respond”, toen tot onze grote vreugde de Zeemuis zich meldde. Niet lang daarna hoorden we ook de Impact over de marifoon en iedereen was blij om elkaar weer te horen. De andere twee schepen zijn vanmiddag (woensdag) pas aangekomen. We snapten er niks van; de Impact lag toch ruim voor ons??
Zowel de Impact als de Zeemuis hebben schade opgelopen door de storm; wij zijn de enigen die geen schade hebben. We hebben vanmiddag uitgebreid met elkaar geborreld in onze kuip. Iedereen met het eigen verhaal en iedereen heeft in de piepzak gezeten. De Zeemuis had meerdere brekers over de boot heen gespoeld gekregen, waardoor ze in de kuip tot hun knieën in het water stonden en het optimistje (klein zeilbootje) van hun dochter was bijna overboord gespoeld maar was blijven hangen achter de verstaging. Hun auto-piloot functioneerde niet goed meer dus Jeroen heeft 14 uur non-stop met de hand moeten sturen. Op de Impact van Gerdie en Quido waren de problemen van andere aard. De (nieuwe) accu’s gaven leeg aan en ook de windgenerator deed het niet meer. Bovendien is er een blok van de windvaan finaal afgebroken.
Al met al zijn we erg gesterkt in onze keuze voor deze catamaran. We werden zo prachtig door de golven opgetild en weer weggezet en brekers sloegen stuk tegen onze dinghy, zodat we alleen maar spetters binnenkregen in de kuip.
Alles, maar dan ook echt alles was knetterzout aan de boot; we zijn al begonnen met schoonmaken. Maarten, ik en de Mobilae hebben de storm van minimaal windkracht 8 goed doorstaan maar het was héél, héél spannend.
Ons vertrouwen in de boot en in onszelf is hierdoor zeker gegroeid maar we hopen toch om het nooit meer mee te hoeven maken.
Afsluiter van deze keer: ‘Geen zee te hoog” zou op kunnen gaan maar toch….. liever niet!
Inmiddels is het vrijdag; de boot is grotendeels weer zoutvrij en iedereen nog aan het bijkomen van alle avonturen. We liggen in een zeer beschutte havenkom voor anker en zullen hier wel even blijven liggen. De temperaturen zijn prima hier maar we hebben sinds gisteravond af en toe regenbuien! Nou ja, spoelt de boot weer lekker schoon. We doen onze uiterste best om internet op gang te krijgen maar we zijn nou eenmaal niet handig met computers en verbindingen etc.etc. Het is nog niet gelukt. Zodra het werkt gaat dit blog erop.
PS let op: nieuw telefoonnummer hiernaast!
-
19 Oktober 2012 - 20:07
Zoonlief A:
Mijn god jongens wat een verhaal.. Hou ff op zeg.. Toen ik wegging zei ik toch "rustig aan"? Ben heel blij dat deze barre tocht jullie in elk geval goed vergaan is (woordspeling)! Natuurlijk van harte gefeliciteerd met de overwinning!! En super ook dat de boot t zo goed gedaan heeft! Zal een goed gevoel zijn! Nou, ik zeg t nu nogmaals, maar hou je er nu de komende tijd maar echt ff aan: RUSTIG AAN HE!! -
19 Oktober 2012 - 20:16
Odette:
God allemachtig.... Wat een reis, nou nou..tijdens het lezen was de spanning voelbaar Marjolein! Maar eh, blijven jullie voorlopig maar lekker liggen daar met de mobilae. Wat een reis! Jullie hadden geen keus, hup, doorvaren, petje af hoor! Xx -
19 Oktober 2012 - 20:19
Eric:
Jeetje, jeetje, wat een verhaal. Ik moet zeggen, het leest als een groot avontuur. Maarten, jij zei toch altijd dat collega Piet een boek moest schrijven van zijn belevenissen onderweg? Volgens mij moeten jullie dat ook gaan doen!
Goed om wat van jullie te horen, want ik vond het lang stil.
-
19 Oktober 2012 - 20:19
Zoonlief A:
Waarom zijn er geen fotos trouwens? -
19 Oktober 2012 - 20:19
Zoonlief A:
Waarom zijn er geen fotos trouwens? -
19 Oktober 2012 - 20:23
Zoonlief F:
Lekker tochtje..?! Zoals art al zei, super dat de boot zich goed heeft gehouden, en jullie natuurlijk ook!
Fijn om te weten dat, mocht dit nog eens voorkomen, jullie het in elk geval aankunnen.
Fijn dat jullie er zijn, geniet even lekker, rust lekker uit en als ik mijn broer mag citeren: doe lekker rustig aan!!
Kus
-
19 Oktober 2012 - 20:50
Rotje:
Hai hai, ik zat al in spanning omdat het lang duurde. Niet voor niets dus. Klinkt wel spannend jongens maar niet echt leuk. Wel een superprestatie dat jullie dit goed doorstaan hebben, maar ga voortaan maar zeilen als er gewoon GEEN wind is ja! En ga vooral op je eigen gevoel af Waam. Nu lekker bijkomen en genieten daar hè. Brrrr, niks voor Rotjes...
xxx -
19 Oktober 2012 - 22:18
Rory & Jane:
WOW. We were both a bit concerned not to hear from you earlier, but put it down to internet troubles. I had no idea you would hit such a gale. WELL DONE. What an achievement to manage that storm on your own. Well done too, Mobilae! Time to get that anenometer properly fixed! Fantastic to be rewarded by the dolphins again, but I do know that tiredness towards the end. You must have used all your willpower to keep awake and still think straight. I am really proud of both of you and we are working hard to sell Whale Song to be able to find our own Lagoon.
Time to relax and enjoy Tenerife. We bet you both feel you have earned the right to have a glass or two and become tourists for a while!
XXX & hugs -
20 Oktober 2012 - 00:21
Nicole, Yme & Jesse:
Zo, jullie verhaal net voorgelezen aan Yme met een brok in mijn keel. Wat hebben wij tot nu toe toch veel geluk. Maar wel goed om te horen dat de boot het goed houdt, mocht het ons ook een keer overvallen. Wij liggen nu in de haven Rubicon, blijven hier voorlopig. We hoorden van de Mero dat jullie in Graciosa waren aangekomen, maar wist niet dat het zo heftig was geweest. Respect voor jullie! -
20 Oktober 2012 - 02:23
Joop Van Nes Jr.:
Wat zullen jullie opgelucht zijn en uiteraard jullie vrienden ook. Wort een prachtig boek als jullie weer terug zijn. Whenever that may be. Geniet ervan.
Groeten,
Joop -
20 Oktober 2012 - 07:32
Marianne Rebel:
Ohhhhhhhhhhhh mijn God, niets kan jullie nu nog tegenvallen , dat heeft de boot en jullie vertrouwen nu wel bewezen.
Wat een spannende zoekzocht in de grens opzoeken, zo cool omdat allemaal mee te mogen maken.
Goed stel jullie, zo was het en zo is het.
Lekker nu even rust .en op onderzoek uit.
kan niet wachten voor het volgende verhaal,FF Roddel!!! Theo Peek koopt weer los, heeft die Leuke lieve Marion weer gedumpt.[ sprak Helen gisteren] . Jezus maria, wat een onrust zit er in die man!
Love Y2.
XXx m
-
20 Oktober 2012 - 08:53
Anita Verhagen:
Hallo kanjers
Weinig aan toe te voegen aan al het boverstaande commentaar! Wat een toch wel angstige overtocht maar... het zal jullie veel vertrouwen in de boot geven en in elkaar om zo iets mee te maken. Ik ken alleen deze hoge golven van de film.
Nu rustig bijkomen en genieten van Lanzarote.
Marjolein, je hebt het over hallucinaties: ik ben net het boek van Oliver Sacks aan het lezen die daar over gaat! Een aanrader.
Veel liefs en geniet nu!
Anita -
20 Oktober 2012 - 09:17
Liesbeth Versteege:
Wat een avontuur,zat tijdens het lezen helemaal op de golven mee te bewegen.Zou voor mijn maag niet zo goed zijn al die hoge watermuren.Nu kunnen jullie bijkomen en genieten . Dat van die dolfijnen lijkt me geweldeig om te zien. Groetjes en tot het volgende verslag. -
20 Oktober 2012 - 11:13
Sandrien:
Lieve Waam en Lein,
Nou de vuur (lees water) doop zit er direct al op en het zal jullie heel veel vertrouwen geven, fijn dat mama even in beeld was, ik hoor de detaillies wel.
Ontzettend spannend allemaal en ik ben een (beetje veel) blij dat ik niet aan boord was, ik geloof dat ik duizend doden gestorven zou zijn.
Maar toch wel heel goed zoals jullie stoer aan het roer hebben gestaan en Marjo, je verhaal is echt spannend geschreven ook. Ook ik voelde een knoop in m'n maag.
Geniet van het rustige zeetje en het mooie weer en nu maar weer makrelen vangen.
Liefs
Sandrien -
20 Oktober 2012 - 11:20
Rina:
Lieve Wamels
Tsjonge wat een superspannende tocht! Echt geweldig zoals jullie je erdoorheen geslagen hebben. Proficiat. Dit heet nu grenzen verleggen. We zaten best wel een beetje in spanning vooral toen we via het AIS-systeem zagen dat de Impact al binnen was en maar niets van jullie hoorden. Wat zullen jullie trots zijn op elkaar en de boot. Dit geeft wel lekker veel vertrouwen voor de toekomst.
En nu maar lekker genieten van een subtropische winter!
Liefs
Arthur en Rina -
20 Oktober 2012 - 14:29
San & El:
Heftig tochtje....:-( Maar geeft wel heel veel vertrouwen in jullie boot een in elkaar. ga nu lekker bijkomen en genieten van de winter ;-) Liefs van us -
20 Oktober 2012 - 15:22
Renske:
Wauw...wat een verhaal....erg spannend...en dooding lijkt me. Super dat jullie helemaal heel aangekomen zijn...en nu dus even genieten en uitrusten, dat hebben jullie wel verrdiend! -
20 Oktober 2012 - 18:37
Simone:
Jee, wat een verhaal zeg. Het leest al als een spannend boek. Vanaf nu is echt geen zee jullie meer te hoog. Doe toch maar liever wat rustiger aan. Ik geniet van jullie verhalen en foto's en doe dat graag nog wat langer :-) -
21 Oktober 2012 - 11:39
Petra K.:
spanning en sensatie, wat een verhaal. Nu lekker genieten, beetje zon, wijntje erbij, héérlijk. Wij genieten hier ook van het "oktober" weer. Je weet wel, regen, wind, kachel aan. Heeft ook wel weer wat. Groetjes ook van Mark.
-
21 Oktober 2012 - 14:17
Hans & Luus:
Allemachtig wat een verhaal. Wij kregen het al spaans benauwd bij het lezen van jullie avontuur. Wij hebben veel bewondering voor jullie zeemanskunst. Op deze manier doe wel snel allerlei ervaringen op. Maar hou het vooral voor jullie zelf, maar ook voor jullie achtergebleven volgers (whats in the name) een beetje leuk en ontspannend. Het ga jullie goed en geniet van deze welverdiende rust. liefs HaLu we bellen zoals afgesproken morgenavond. toi toi -
21 Oktober 2012 - 18:42
Barend:
Helemaal top maarten en marjolein..
Een schip is zo zeewaardig als z'n bemanning !! Dit geeft een hoop vertrouwen in het schip. -
22 Oktober 2012 - 09:10
Martien Holthuysen:
Hoi Maarten en Marjolein
Wat een verhaal. Het is natuurlijk geweldig om zo'n ervaring mee te maken. Het is misschien wel beter om in de toekomst dit soort zaken te vermijden. Heel veel plezier met jullie verdere reis. Martien H -
22 Oktober 2012 - 20:22
Nico En Ria:
Wouhhhh wat een belevenis.....
Blij dat jullie heel en al zijn aangemeerd.
We wisten inmiddels dat je kon schrijven, Marjolein, maar dit verhaal hebben we echt in onze buik gevoeld.
Top dat jullie en de boot deze beproeving hebben doorstaan.
Kunnen alleen maar aanhalen wat anderen al lang voor ons hebben geschreven, ..... geniet ervan!
Hier is inmiddels IndianSummer aangebroken, helaas slechts voor één dag.
Nogmaals, geniet ervan.
Groeten,
Ria en Nico -
22 Oktober 2012 - 22:48
Ineke Schulting:
lieve wamels,
Wat een ongelooflijk avontuur. Dat zijn momenten waar je acteraf met veel plezier op terug zult zien, maar het moment zelf, het avontuur, moet wel erg veel spanning gegeven hebben Hulde voor jullie!
Wij zijn hier even met hele andere dingen bezig, zoals de strontrace en beurtveer, een race van de bruine vloot. Pieter is helemaal die organisatie in gedoken.
Dieneke met haar dikke buik en Eva logeren hier een paar dagen, Eva heeft buikgriep, dus behalve met de strontrace hebben we hier ook te maken met echte stront aan de knikker.
dikke kus,
Pieter, Dieneke en Ineke -
22 Oktober 2012 - 23:33
Anita:
Wow, dat was spannend zeg. Nu genieten van de rust, hebben jullie wel verdiend. -
25 Oktober 2012 - 22:10
Judith En Leo:
Lieve mensen
Niet te geloven! Heb ontzettend veel gemist! Hoorde van Sini 8/10 dat jullie niet meer in Zandvoort wonen,( krijg je met een gecrashte computer natuurlijk) en nu deze verhalen!!! Niet te geloven. Wat heerlijk dat jullie je droom aan het verwezenlijken zijn. Mar luister voortaan naar Maart zijn voorgevoelens. Volgens mij was het kantje boord deze oversteek, brrr.
Dikke kus van Leo en Juud -
29 Oktober 2012 - 21:28
Chris, Susan En Jens:
Wauw..... Wat een spannend avontuur! Ik krijg zelfs al bij het lezen kriebels in mijn buik: spanning en het gevoel van zeeziekte? Heel veel plezier daar. Groet, chris, suus en jens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
