Storm op de oceaan!

Woensdag 17 oktober.

We made it!!
De Canarische Eilanden. Voor de komende paar maanden onze plek. Wát een tocht was het! Geen feestje. We gingen met drie schepen zoals jullie weten. De andere twee schepen met aanzienlijk meer ervaring in lange zeetochten dan wij, dus we vonden het prettig om bij hen aan te haken en zo een klein konvooitje te vormen . Er was windkracht 6 Bf voorspeld maar aangezien we de wind min of meer in de rug zouden hebben, zou er van die 6 Bf veel minder overblijven. Klonk logisch, dus we gingen. Maarten toch met enige reserve omtrent de wind.
Wat zou hij een gelijk krijgen!

Zaterdag vertrokken we met een heerlijk windje. Dat vertrekken heeft in Marokko de nodige voeten in aarde; het in- en later weer uitklaren neemt erg veel tijd daar. We kregen beide keren ook een hasjhond aan boord. De tweede keer pieste die herder doodleuk in onze douche! Toen alle schepen wederom op alle fronten gecontroleerd waren, konden we vertrekken. Direct de zeilen zetten want het was een heerlijk zeilweertje. Dankzij de lichte wind die er stond gingen wij met de Mobilae als een speer en de anderen vele malen langzamer. Zij zijn nou eenmaal veel zwaarder. Na een uur of vijf zeilen merkten we dat we bijna 7 mijl op hen voorlagen. Dat leek ons niet helemaal de bedoeling van een konvooi, dus we zijn overstag en teruggegaan en hebben ons weer bij hen aangesloten. Onze zeilen flink gereefd, zodat wij ons aan konden passen aan hun snelheid. Een uurtje later werd het donker en zo vervolgden we onze route een tijdje, totdat we een kakafonie van lichtjes op zee zagen. Visnetten dus. We konden niet ontdekken wat de logica van al die lichtjes was, dus we zijn er met een grote boog omheen gevaren, waarmee we wel wat uurtjes verloren. Een ander Nederlands jacht is er die avond in verstrikt geraakt….balen. Een visnet om de schroef heen. Ze zijn er zeker een uur mee bezig geweest. We hebben het via de marifoon kunnen volgen. Gedurende de nacht en een groot deel van de volgende dag moesten we motoren ; te weinig wind. Maar in de loop vd middag trok de wind aan en zeilden we de hele middag en nacht.
Wij hebben geen echt vast wachtschema. Ik bleef die nacht achter het roer tot een uur of half drie en toen heeft Maarten het overgenomen tot de volgende ochtend. We lagen toen nog steeds met alle drie de schepen redelijk dicht bij elkaar.
Maar in de loop van ochtend 3 trok de wind vrij snel ineens flink aan. Gerdie en Quido van de Impact waren nog dicht bij ons maar de Zeemuis was al een aardig stuk bij ons vandaan. Wij hadden de zeilen zo klein als mogelijk gemaakt; de Impact had nog iets meer zeil staan en floot ons voorbij.
Ze meldden per marifoon dat ‘ze door gingen’. Na een uur of twee waren ze uit ons zicht verdwenen en ook per marifoon kregen we toen al snel met beide schepen geen contact meer.
En toen zette de wind pas écht door. We zijn in een 36 urige storm beland van minimaal 40 kn. wind ofwel minstens windkracht 8! Voor de wind varend werd 36 knopen wind gemeten.
We zaten midden op de oceaan en konden nergens heen behalve doorzetten. Binnen de kortste keren veranderden de oceaangolven in monsters. Daarom hebben we die nacht samen helemaal doorgehaald. Allebei zwaar ongerust, om het woord bang maar niet te gebruiken, maar we hebben het niet tegen elkaar gezegd.
De golven hadden een hoogte van zeker 6 a 7 meter; die kwamen dan op ons afrollen en dan keek je alleen nog tegen een muur van water aan, voordat de boot door die golf werd opgetild, om er aan de andere kant weer af te surfen. Nou wisten we al dat het aller gevaarlijkste voor een zeilschip is als die dwars op de golven komt te liggen. Dan kan je omgegooid worden door de golf en een catamaran kan dan niet meer overeind komen.
Helaas doen onze windmeters het wederom niet goed en dus durfden we daarop niet te vertrouwen. We hebben dus de hele nacht met z’n tweeën naar de windgenerator zitten kijken, die altijd nauwkeurig naar de wind gekeerd is. Ik riep naar Maarten naar welke kant hij dan bij moest sturen om pal voor de golven uit te blijven lopen. Maarten heeft spierpijn van het bijsturen de hele nacht.
Eén stuurfout kan fataal zijn, daar waren we ons allebei zeer van bewust. We hebben het gehaald.
Tegen de tijd dat het ochtend en wat lichter werd, is Maarten even anderhalf uur gaan liggen op het ‘wachtbed’ (we kunnen van de zithoek in de kajuit een bed maken) en deed ik de eerste wacht. Door de enorme vermoeidheid was ik compleet aan het hallucineren. Ik hoorde stemmen, zag grote roofvogels die oplosten in het kolkende water en zag ook mijn overleden moeder ineens aan boord.
Achter t stuur zittend merkte ik dat ik af en toe wegzakte in korte seconden-slaapjes om dan wakker schrikkend te bedenken dat ons leven van mijn alertheid afhangt op dat moment. Doorgaan dus en wakker blijven!!!
Bij daglicht waren de golven nog steeds even imposant maar inmiddels hadden we wel vertrouwen in de boot en in de stuurautomaat gekregen. We voeren nog steeds op de motor om onze snelheid in toom te houden, belangrijk omdat de kans op overdekopslaan door een te grote snelheid in zo’n situatie zeer reëel kan zijn.
Inmiddels konden we per marifoon geen enkel contact meer krijgen met de twee andere boten en waren we dus volledig op onszelf aangewezen. Gelukkig hebben Maarten en ik al eerder bewezen samen een goed team te vormen. Gedurende de dag van gisteren hebben we elkaar alsmaar afgelost zodat de ander direct kon gaan slapen. We hadden ernstig behoefte aan slaap allebei. Door de vermoeidheid waren we niet meer goed in staat om ons evenwicht te bewaren, dus werden we in de boot overal tegen aan gekwakt bij onverwachtse bewegingen.

Halverwege de middag werd de wind minder en werden we beloond voor ons harde werken door wel vijftig dolfijnen; ik had op dat moment wacht en zover als ik kon kijken zag ik alleen maar dolfijnen, spelend met de golven of onze boot. Met twee tegelijk sprongen ze uit het water; het voelde voor mij ook echt als een beloning, dit schouwspel.

We hadden uitgerekend dat we dinsdag om een uur of elf a twaalf in de avond aan zouden komen bij de Canarische Eilanden en dat klopte ook. Maar het was een inktzwarte, maanloze, donkere nacht, dus we moesten heel zachtjes varen om tussen twee eilanden door te varen. Door de vermoeidheid konden we niet meer zien hoe het vaarwater liep en moest ik voorop de boot zitten met de sterkste lamp aan boord. (niet sterk genoeg, zo is gebleken) Eindelijk vonden we een haventje maar we mochten er niet blijven; ondanks mijn melding dat we zo ontzettend moe waren en dat we de volgende ochtend direct weer weg zouden gaan (ik zag notabene een lege plek!)
Gelukkig was niet ver daarvandaan een ankerplek. Daar hebben we het anker laten vallen om na een dik verdiend glas wijn tegen twee uur ’s nachtshet bed in te rollen en als een blok te slapen. Woensdagochtend zagen we dan ook pas hoe die ankerplek er uit zag.

Intussen hadden we nog steeds geen contact kunnen krijgen met de Impact en de Zeemuis en we waren een beetje gaan twijfelen aan onze marifoon. Werkt die nog wel?
Aangezien er voor woensdagmiddag een stevige westenwind was voorspeld en we van andere Nederlanders t advies kregen om ergens anders te gaan liggen, besloten we om aan de oostkant van Lanzarote een plek te gaan zoeken.
Onderweg besloot ik een marifoontest te doen:” All ships, all ships, this is sailing yacht Mobilae with a radiotest, please respond”, toen tot onze grote vreugde de Zeemuis zich meldde. Niet lang daarna hoorden we ook de Impact over de marifoon en iedereen was blij om elkaar weer te horen. De andere twee schepen zijn vanmiddag (woensdag) pas aangekomen. We snapten er niks van; de Impact lag toch ruim voor ons??
Zowel de Impact als de Zeemuis hebben schade opgelopen door de storm; wij zijn de enigen die geen schade hebben. We hebben vanmiddag uitgebreid met elkaar geborreld in onze kuip. Iedereen met het eigen verhaal en iedereen heeft in de piepzak gezeten. De Zeemuis had meerdere brekers over de boot heen gespoeld gekregen, waardoor ze in de kuip tot hun knieën in het water stonden en het optimistje (klein zeilbootje) van hun dochter was bijna overboord gespoeld maar was blijven hangen achter de verstaging. Hun auto-piloot functioneerde niet goed meer dus Jeroen heeft 14 uur non-stop met de hand moeten sturen. Op de Impact van Gerdie en Quido waren de problemen van andere aard. De (nieuwe) accu’s gaven leeg aan en ook de windgenerator deed het niet meer. Bovendien is er een blok van de windvaan finaal afgebroken.
Al met al zijn we erg gesterkt in onze keuze voor deze catamaran. We werden zo prachtig door de golven opgetild en weer weggezet en brekers sloegen stuk tegen onze dinghy, zodat we alleen maar spetters binnenkregen in de kuip.
Alles, maar dan ook echt alles was knetterzout aan de boot; we zijn al begonnen met schoonmaken. Maarten, ik en de Mobilae hebben de storm van minimaal windkracht 8 goed doorstaan maar het was héél, héél spannend.
Ons vertrouwen in de boot en in onszelf is hierdoor zeker gegroeid maar we hopen toch om het nooit meer mee te hoeven maken.
Afsluiter van deze keer: ‘Geen zee te hoog” zou op kunnen gaan maar toch….. liever niet!

Inmiddels is het vrijdag; de boot is grotendeels weer zoutvrij en iedereen nog aan het bijkomen van alle avonturen. We liggen in een zeer beschutte havenkom voor anker en zullen hier wel even blijven liggen. De temperaturen zijn prima hier maar we hebben sinds gisteravond af en toe regenbuien! Nou ja, spoelt de boot weer lekker schoon. We doen onze uiterste best om internet op gang te krijgen maar we zijn nou eenmaal niet handig met computers en verbindingen etc.etc. Het is nog niet gelukt. Zodra het werkt gaat dit blog erop.
PS let op: nieuw telefoonnummer hiernaast!