Oktober

Half oktober alweer! Tijd vliegt. (vergeten te plaatsen, dus bij deze alsnog)

We gaan niet helemaal in winterslaap maar echt veel blogs zijn er niet te verwachten de komende maanden. Klussen klaren aan de boot en verblijven in NL maken vermoedelijk dat de tijd voorbij zal vliegen.
De boot wordt nu steeds verder winterklaar gemaakt en er zullen mogelijk niet echt grote avonturen beleefd gaan worden. Het eerstvolgende vertrek is tenslotte pas weer ergens in april, na ons volgende verblijf in Nederland. Exacte data zijn nog niet bekend. Maarten en ik zullen mogelijk afwisselend in NL zijn want Pien kan niet alleen gelaten worden.

Uitstapjes (bijv. naar de Etna of één van de vele historische plekken) en bijzonderheden zijn toch te lezen hier op dit blog. We zullen proberen het gaande te houden.
Natuurlijk zijn we sowieso per email steeds bereikbaar en blijven we bereid onze belevenissen te beschrijven. Zowel vanuit Sicilië als vanuit Nederland blijven we de e-mails lezen en beantwoorden.
Maar op dit moment zijn we nog in de winterhaven van Ragusa, waar zich allerlei ontwikkelingen voordoen.

Alle nieuwelingen worden na aankomst direct uitgenodigd voor de vrijdagmiddagborrel van de ‘winterliggers’.
Op die borrel werd twee weken geleden gemeld dat elke werkdag om 9 uur ’s morgens via de marifoon (= boordradio) een winterliggers-contact-net zal zijn. Natuurlijk luisterden ook wij en het bleek een leuke plek voor gezamenlijke initiatieven te zijn. Ook voor nuttige informatie (arts, tandarts, reparateurs, tips etc). We leren in vrij hoog tempo steeds meer mensen kennen hier en hebben het gezellig.
Zo hebben wij via het radionet gevraagd of er iemand was die bridge-les wil geven. Nou, die bleken er te zijn (Australisch echtpaar) en zo startte afgelopen vrijdag onze bridge-lessen. Ook wordt er gezamenlijk muziek gemaakt, gaan we gezamenlijk een auto huren en worden er gezamenlijke uitstapjes gepland. Natuurlijk alles geheel vrijblijvend. Wij liggen wel een eind van de andere winterliggers vandaan (omdat we aan de catamaran-wal liggen) maar eigenlijk hebben wij de beste plek. Veel dichterbij het dorp en het strand maar ook veel dichterbij havenkantoor, winkeltjes in de haven én schuin tegenover de lekkerste (en brandschone) douches van heel Sicilië ;-)
Prima plek dus.

Er zijn nog aardig wat klussen te klaren aan boord maar de – in de afgelopen zomer – gemaakte klussenlijst begint al aardig te slinken.

Pien.
Onze Pien vermaakt zich hier kostelijk!! We wisten al dat de Ilja, van Yvonne en Peter hier ook zou liggen deze winter en we wisten ook al dat zij Woezel aan boord hebben; een schat van een hond.
We hoopten dat Pien en Woezel het goed met elkaar zouden kunnen vinden zodat ze veel plezier van elkaar zouden kunnen hebben. Nou , direct bij de eerste ontmoeting bleek dat die twee hele dikke vrienden zouden gaan worden. Spelen, ravotten en dollen zonder er genoeg van te krijgen. Hijgend en met de tongen helemaal uit de bek wordt er soms een pauze ingelast en even water gedronken en dan gaat de volgende dol-ronde weer van start. Ons lefgozertje (meisje) Pien had al héél snel door hoe een loopplank werkt. Dat léék ons makkelijk, maar blijkt het toch niet te zijn. Ze smeert m alsmaar. Het is een slimme dame, dus de weg terug naar de Mobilae weet ze feilloos uit alle richtingen te vinden inmiddels. Dus wil ze steeds óf op zoek naar Woezel, óf op zoek naar salamanders of gewoon lekker snuffelen (en vreten). De Marina doet er niet al te moeilijk over gelukkig maar wij vinden het niet prettig als ze overal scharrelt. Inmiddels kennen we haar voorkeursplekken wel en weten we haar dus redelijk snel terug te vinden. Vooral een paar struiken op het haventerrein waar salamanders onder zaten/zitten zijn haar favoriet. Ze kan wel een uur met haar neus in zo’n struik zitten en als ze iets ruikt trekt ze direct haar voorpoot op (jachthond-gen?) en slaat haar staart snel van links naar rechts van vreugde. Zo’n beestje (salamander of grote krekel) gaat natuurlijk rennen…. nóg leuker.
Ze springt met vier poten tegelijk hoog de lucht in van vreugde en plezier en duikt met haar neus weer de struik in. Het is echt een gek beest!
Ook op de boot springt ze door de kuip om die irritante vlieg of wesp toch maar te vangen. Eigenlijk vangt ze zelden iets maar is ze vooral dol op het spel van het jagen. Ook lust ze zowel bier als wijn als drop als een heleboel niet-hondse dingen. Ook het straathonden-gen is nog duidelijk aanwezig!
We hebben nu toch maar een extra blokkade opgeworpen, zodat de loopplank in principe omhoog staat en mevrouw er niet steeds vandoor kan gaan.
Ze mag hier op de boot bijna overal komen behalve in de drijvers (waar geslapen wordt) en ze mag met haar kop niet op of bij de beide eettafels komen. Maar natuurlijk zit ze wel parmantig tussen ons in tijdens de maaltijd, in de hoop dat er iets valt of misschien toch iets gegeven wordt. Maar van de tafel zal ze (zolang wij erbij zijn) niks pakken.
En inmiddels doet ze echt feilloos de high five. Zo grappig. Pootje geven wilde ze niet leren (zooó niet van deze generatie…) maar high five deed ze binnen een uur.
Ooit moet er in haar leven iets tragisch gebeurd zijn; we vermoeden mishandeling door kinderen of zo, want van kinderen tot een jaar of acht moet ze niks hebben. Ze duikt in elkaar en de adrenaline is bijna zichtbaar in haar spanning. Ze gromt en hapt een beetje naar kinderen, zonder ze echt te bijten. Maar ze houdt er duidelijk niet van en dus zijn wij extra alert als ouders hun kind naar Pien brengen om te aaien. Lastig, maar kwestie van oorzaak en gevolg denken we.

En dan tenslotte nog even de vermelding dat het inmiddels 39 jaar geleden is dat Maarten en ik verkering kregen. Maar hoe kan dat nou?? Ik voel me nog maar 35 jaar haha!!
Tot een volgende keer!