Even mopperen en buren op bezoek

Woensdag 9 januari
Er moet me toch iets van het hart. Die Spanjaarden zitten in de allerdiepste crisis; je zou toch verwachten dat ze blij zouden zijn met elke cent. Maar nee. Wij vinden de houding vaak afwerend, soms ronduit onvriendelijk en absoluut niet commercieel.
Zo liggen we nu in een baaitje vlak naast een kleine maar keurige haven. Om water in jerrycans te halen en om aan wal te gaan, gaan wij met onze dinghy/bijboot dat haventje in en leggen onze dinghy dan in een ‘dood’ hoekje, eigenlijk bijna onzichtbaar. Niemand heeft er last van en let wel, het gaat maar om twee bijbootjes (Mobilae en Impact), die er ook nog eens zelden tegelijkertijd zijn. De andere ankeraars (welgeteld nog drie) leggen hun bootjes elders of hebben een vast plekje.
Toch heeft de havenmeester ons te kennen gegeven dat we niet meer welkom zijn in de haven overdags. ’s Avonds mogen we er nog wel aanmeren. Gerdie had al eerder te horen gekregen dat zij niet meer op de steiger in een tobbe haar was mocht doen (tot daar aan toe, hoewel ook al flauw omdat we met zo weinig zijn) maar nu mogen we dus helemaal de haven niet meer in.
En waar kunnen wij dan nog ons geld besteden?? Niet bij hen op ‘t terrein in de winkels in elk geval…..dom en onaardig. Dit is dus inmiddels de tweede haven op de Canarische Eilanden waar bezoekende schepen niet welkom zijn, ondanks dat er wel gewoon plaats genoeg is.

Zo waren we twee weken geleden in een ‘ferreteria’, een soort ijzerwinkel omdat we op zoek waren naar een setje om zelf schroefdraad in staal te kunnen tappen. We waren al enkele malen eerder in diezelfde winkel en steeds hoorden we ‘nee en ik weet ook niet waar u ‘t wel kunt krijgen’.
Dus mopperden we al eerder op de slechte instelling van de verkopers daar. Maar nood breekt wetten en als iets nodig is, ga je toch maar weer terug in de hoop dat je ditmaal wel zult slagen.
We stapten samen de winkel binnen met een geleende tap en legden in ons beste Spaans uit dat we dat graag wilden hebben, maar dan de complete set. Let wel: we hadden al één set in de toonbankvitrine zien liggen….. maar men zei NEE, hebben we niet.
Nou, zei Maarten, wat ligt daar dan?? Oh oh, dan toch maar even pakken en ja hoor, het was het door ons gezochte setje. Ongelofelijk en dom!

Net als die siësta….. die duurt echt vaak van 13.30 uur tot 17.00 uur!!! Ehhhhh, crisis?? Willen we nou brood op de plank of niet?
Gelukkig zijn er ook veel hele goede, welwillende en vriendelijke Spanjaarden maar de indruk die de ‘onvriendelijken’ achterlaten is groter.
Nog één voorbeeldje dan: we zagen een Duitser ijsjes kopen en die man mopperde terecht dat hij de prijs/kwaliteit verhouding niet goed vond (kleine en dure ijsbolletjes). De verkoper deed of hij hem niet hoorde en negeerde hem volkomen! Zijn geld had ie tenslotte al binnen. Daar koop je dus nooit meer een ijsje….

Genoeg gemopperd (wel lekker hoor, even van het hart). Morgen is Quido jarig; we gaan ’s avonds met ons vieren iets eenvoudigs maar gezelligs eten ergens.
Morgenochtend krijgen wij koffiebezoek van onze buren uit Zandvoort! Grappig wel, zij verblijven in Puerto de Mogan, dus nu zijn we hier bijna weer buren. (op het moment van plaatsen zijn zij al geweest, zie foto)

Vandaag voeren we met Gerdie en Quido op onze Mobilae – zij wilden weleens op een catamaran varen - naar Pasito Blanco omdat daar een Yanmar specialist zit; één van de motoren lekt koelvloeistof.
Helaas gaat het een kostbaar grapje worden omdat er een spruitstuk vernieuwd moet worden. Hoort erbij allemaal maar toch….au!
Het onderdeel is besteld en we moeten er vrijdag weer naar toe voor de montage. Daarna hopen we te kunnen gaan…..we willen graag door. Tenerife lokt.

Gelukkig zag ik gisterochtend onze schildpad weer. Er leven er hier in elk geval twee en beiden zien we met een zekere regelmaat. Een grote zeeschildpad en een kleinere. Maar ‘t zijn wel boeven hoor; zodra ze in de gaten hebben dat ze gezien worden, duiken ze onder. We hebben al met zovelen zo ontzettend vaak met fototoestellen in de aanslag gestaan en toch is het nog niemand gelukt om een goede foto van ze te maken.

Eergisteren hebben Gerdie, Maarten en ik een flinke wandeling gemaakt van ongeveer 1,5 uur en mijn rug hield het prima. Dat smaakte naar meer dus gisteren zijn Gerdie en ik samen een berg opgeklommen, waar we al een paar weken vanuit onze baai tegenaan kijken. We dachten er met een dik uurtje wel te zijn maar dat viel tegen! Het werd een uur of drie lopen.
Gelukkig was het een beetje bewolkt en scheen de zon niet meedogenloos op onze koppies. Dan was het klimmen echt afzien geworden!! Althans voor mij, want sportvrouw Gerdie gaat als een jonge hinde en geen berg lijkt te hoog voor haar. Op haar slippertjes ‘rent’ ze bijna naar boven terwijl ik er achter aan loop te hijgen in mijn oerdegelijke sandalen.

Maar ook dat heeft mijn rug prima overleefd, dus nou moet ik opletten dat ik niet overmoedig word…
Het eind van de dag werden we beloond met alweer een prachtige zonsondergang. Daar krijg je nooit genoeg van; wat een kleurenpracht.