Man overboord

Vrijdag 3 mei
Tjonge, waar blijft de tijd! Wat vliegt ie toch om. Drie mei alweer, en we liggen sinds eergisteren weer voor anker in ons favoriete Alvor. Wat een prachtbaai toch. Voelde als thuiskomen hier.

Na onze drukke maar heerlijke tijd in Nederland, werden we in Portimão ook weer allerhartelijkst ontvangen door Simon en Nel Roos (vd Searose).
Tijdens één vd gesprekken bleek Simon nog een nieuwe telefoon te hebben liggen die zij niet nodig hadden, dus hebben we die overgenomen. Behalve ons Portugese nr. hebben we nu dus ook het Nederlandse nummer stand by voortaan.
Voor de herinnering: +31 6 3109 3830. Via beide nummers nu dus bereikbaar.

Op 30 april keken we – samen met een ander NL stel – bij Simon en Nel naar de kroning. Ik vond het een indrukwekkend geheel (wát een beauty is onze Maxima toch) en voelde een soort van trots op ons landje. Géén rottigheid, alleen maar één groot feest in t hele land. Waar een klein land groot in kan zijn!

1 mei vertrokken we uit Portimão om weer voor anker te gaan in Alvor. Zeilend alleen op de fok om niet te snel te gaan want we wilden niet bij laagwater aankomen. Het is nl maar een mijl of 5 varen; je bent er zo. Maarten gooide zijn makrelentuigje uit en al snel hingen er twee aan. Toen we er bijna waren nóg eens twee. Maarten maakte ze letterlijk een kopje kleiner en wilde het afval – in de puts – overboord doen en de puts uitspoelen terwijl ik inmiddels de boot tussen de pieren aan het sturen was, lettend op de pittige stroming.
Hoor ik ineens een plons, ik kijk achterom en zie Waam drijven!
Man overboord, dus!
Gloeiende pook!, omkeren dus en Maarten oppikken. Ging allemaal vlekkeloos, dus ook de ‘man overboord manoeuvre’ (weliswaar op de motor) schrijven we op ons conto bij. Hij had zich nergens aan vastgehouden en was door de puts overboord getrokken…. Gelukkig zat er n touwtje aan zijn bril, dus die zat nog keurig op zijn neus. En zelfs de puts heeft hij vastgehouden. Maar hij hield er wel een lelijk gekneusde middelvinger aan over (of gebroken?). Dik en blauwzwart is die vinger nu.

Maar goed, Alvor is dus weer even heerlijk. We blijven hier totdat we hebben kunnen droogvallen en de nieuwe ‘slabben voor de saildrive’ hebben kunnen monteren. Op dit moment zijn die nog niet eens ontvangen in de Marina van Portimão, dus t zal wel even gaan duren. Nou ja, we hebben gelukkig geen haast.