Mistralwind dus nog Sant Antioco

18 september
De wind giert om de boot. We liggen gelukkig stevig vast aan de kade maar de Mistral is niet misselijk! We hebben geen windmeter aan maar schatten toch wel een dikke 7 a 8 Bf.
We zullen hier dus blijven liggen totdat de rust is weergekeerd. Zoals het er nu naar uitziet zal dat a.s. weekend ongeveer zijn. Dan zou vertrekken naar Sicilië dus tot de mogelijkheden behoren.

Gisteren zetten we Sandrien weer op het vliegtuig. Die dagen vliegen werkelijk om; ze lijkt maar zo kort aan boord geweest te zijn. Ontzettend jammer dat ze wat pech had: het weer werkte maar matig mee; we hebben niet één keer gezwommen en er was veel bewolking en t was soms zelfs frisjes. Daarnaast werd ze zelf ook nog eens snot- en snotverkouden, zodat ze zich een aantal dagen gewoon niet lekker en fit gevoeld heeft.
Gelukkig hebben we de laatste dagen een auto kunnen huren en zagen we het zuidelijk deel van Sardinië. Wat een prachtig eiland!! De landschappen zeer divers; het ene moment waan je je in Toscane, het andere moment weer in de bergen.
Maar waar je ook bent, het is overal even rustig. Wat een contrast met de drukte van de Balearen...
De mooiste baaitjes zijn hier zo goed als verlaten en nergens, maar dan ook nergens troffen we veel toeristen. Prachteiland om te kamperen, in een hotelletje (wel mét auto dan)te zijn of met een camper te bezoeken, naast natuurlijk ook zeilend de schitterende kusten verkennen. Wandelen en fietsen, je kunt hier volgens mij je hart ophalen. Veel bed & breakfast’s gezien, dus ergens slapen moet ook wel lukken.
Het moet hier in het voorjaar helemaal paradijselijk mooi zijn.
Een aanrader dus.

Dan de Italianen. Wat een prettig volk! Zo vriendelijk, zo gastvrij, goedlachs en behulpzaam. We voelen ons echt weer welkom hier en dat voelt heel prettig. De omschakeling van Spaans naar Italiaans valt niet mee. Het zal dan ook nog wel even tijd nodig hebben voordat we ons weer redelijk makkelijk verstaanbaar kunnen maken in het Italiaans. Nu staan we nog flink te stuntelen maar men vindt het wel grappig.
Ook Pien is overal welkom en wordt vriendelijk bejegend; een enorm verschil met de Spanjaarden. We vinden Spanje een prachtig land hoor (wel wat druk – toerisme) maar ‘t is jammer dat er zoveel Spanjaarden wonen haha.
In Spanje zagen we niet één dierenwinkel, hier zie je ze weer overal; het zegt toch iets over het volk denk ik. Genoeg daarover nu!

We verheugen ons op de overtocht en op Sicilië. We willen er wel graag zijn nu. Nu we de eerste herfstachtige storm beleven, begint het verlangen naar een veilige winterplek toe te nemen. We zijn natuurlijk heel benieuwd hoe het leven in een winterhaven ons zal gaan bevallen. Zes maanden op één plek lijkt me niet niks. De groepsvorming die dan ontstaat; hoe zal dat bevallen? Levert dat plezier op of juist een soort van verplichting? We zullen de antwoorden op deze vragen over een paar maanden kunnen geven. Dan weten we ongetwijfeld inmiddels ook vrij veel over Sicilië zelf en haar bevolking. We houden jullie natuurlijk op de hoogte!

Arrivederci!